Drukuj stronę - Uciekinier...

*Pogoda jak zwykle dopisywaÂła, choĂŚ maÂło znaczÂąca byÂła w tej sieci jaskiĂą i grot gdzie wiecznie panowaÂła wilgoĂŚ i przyjemny chÂłĂłd. Raczej nikt siĂŞ nie spodziewaÂł, nawet on sam, Âże znĂłw przyjdzie mu pukaĂŚ do drzwi stowarzyszenia. Przez chwilĂŞ popadÂł w zadumĂŞ... ZastanawiaÂł siĂŞ czy coÂś siĂŞ zmieniÂło, ale szczerze maÂło go to obchodziÂło. SkrzyÂżowaÂł rĂŞce na piersi i czekaÂł, choĂŚ sam nie wiedziaÂł na co konkretnie. Ach tak, na kogoÂś kto z nim porozmawia, tak jakby czuÂł siĂŞ osamotniony lub jakby go tu nie znali. PokiwaÂł gÂłowÂą i przymknÂąÂł oczy rozkoszujÂąc siĂŞ odgÂłosami walki dochodzÂącymi z gÂłĂŞbi jaskiĂą. AleÂż byÂł pewnym siebie*

* Ukryta w ciemnoÂściach czekaÂła na nadejÂście kogokolwiek aleÂż siĂŞ ucieszyÂła widzÂąc znajomÂą sylwetkĂŞ najwiĂŞkszej paskudy w krainie.. Na paluszkach po cichutku skradaÂła siĂŞ by podejÂśĂŚ go i jak za starych czasĂłw kostkĂŞ jego obdarowaĂŚ kopniakiem. Nagle poczuÂła, Âże traci grunt pod nogami. * o kurczaki.. *wrzeszczaÂła w wniebogÂłosy*

- WiedziaÂłam, Âże ktoÂś wreszcie wpadnie w tĂŞ dziurĂŞ, jak siĂŞ bĂŞdzie gapiÂł przed siebie, a nie pod nogi... - ciche fukniĂŞcie ozwaÂło siĂŞ gdzieÂś zza wĂŞgÂła, z nastĂŞpnego korytarza. W Âślad za nim podÂąÂżyÂły odgÂłosy ciĂŞÂżkich, nieregularnych krokĂłw. - A tyle razy mĂłwiÂłam, Âże tam jest, mĂłwiÂłam, Âżeby przysypaĂŚ, to nie. Woleli zostawiĂŚ sobie, na pamiÂątkĂŞ, czy jak? Jakby nie byÂło innego miejsca na takie rzeczy. - coÂś wyraÂźnie obiÂło siĂŞ i potoczyÂło dalej. A tym czymÂś byÂł z rozmachem kopniĂŞty maÂły kamyk.

*ZacisnÂąÂł zĂŞby, co by nie wybuchnÂąĂŚ Âśmiechem. W kocu tak szczerze chciaÂła go przywitaĂŚ. UÂśmiechnÂąÂł sie tylko, ale kiedy jednak zobaczyÂł jÂą leÂżÂącÂą na ziemi nie wytrzymaÂł i Âśmiech jego rozniĂłsÂł siĂŞ korytarzami podziemnego miasta* Nic siĂŞ jednak nie zmieniÂłaÂś... *PrĂłbowaÂł siĂŞ uspokoiĂŚ, a kiedy mu siĂŞ to udaÂło zwrĂłciÂł siĂŞ do nieznajomej* TrochĂŞ marne macie te puÂłapki na intruzĂłw... MoÂże ork by siĂŞ zÂłapaÂł, ale... *SpojrzaÂł na Wil* Przepraszam... *ZnĂłw sie zaÂśmiaÂł*

MaÂła, szarowÂłosa dziewczynka, ktĂłra chwilĂŞ wczeÂśniej wyÂłoniÂła siĂŞ zza zakrĂŞtu stanĂŞÂła, niejako w pĂłÂł kroku. Z nogÂą ugiĂŞtÂą, przygotowanÂą do kopniĂŞcia jeszcze raz bogu ducha winnego kamyka. Spojrzenie przeniosÂła z nieznajomego jej mĂŞÂżczyzny na Wilonie, i na powrĂłt na tamtego.
- A to kto?
Zaraz teÂż pokrĂŞciÂła gÂłowÂą.
- Nie, nie, nie, jakie tam puÂłapki. To zwyczajna dziura. Orki wbrew pozorom nie sÂą takie gÂłupie. - podbiegÂła do Wiloni i pomogÂła jej wstaĂŚ - Nic pani sobie nie zrobiÂła, co? Teraz bĂŞdÂą musieli przysypaĂŚ tĂŞ dziurĂŞ. Tak byĂŚ nie moÂże, Âżeby pani Inkwizytor padaÂła do stĂłp tego tu.. pana.

- ÂŻe u stĂłp kogo? Pana?
AÂż zamarÂła w bezruchu na sÂłowo Pan.
- ToÂż to czÂłowiek nie Pan.. Kires..
udowadniaÂła racje swojÂą ale przed kim? Dla dziewczynki pan dal niej czÂłowiek. Po co w ogĂłle gadaÂła. PodniosÂła siĂŞ korzystajÂąc z pomocnej dÂłoni, otrzepywaÂła siĂŞ z kurzu ruchem nerwowym*
- ÂŻe teÂż nie moÂżna sobie spokojnie chodziĂŚ....

AleÂż moÂżna moja droga, moÂżna... Ale jak Ty zawsze z gÂłowÂą w chmurach, nawet jak pod ziemiÂą jesteÂś... wiĂŞc siĂŞ dziw *UÂśmiechnÂąÂł siĂŞ. ZmierzyÂł dziewczynkĂŞ doÂśĂŚ przyjaznym wzrokiem, po czym znĂłw przeniĂłsÂł go na Wil* Tak wiĂŞc jestem... znowu... *PowiĂłdÂł wzrokiem po mrocznych tunelach nieznacznie rozÂświetlonych blaskiem pochodni* Niewiele siĂŞ tu zmieniÂło... Poza nowymi twarzami...

- Hmm.. a czym siĂŞ rĂłÂżni czÂłowiek od pana? - zmarszczyÂła nosek w zastanowieniu - Nie bardzo dostrzegam odmiennoÂści.
PrzyjrzaÂła siĂŞ mĂŞÂżczyÂźnie badawczo, mruÂżÂąc lekko swe szare oczy i szukajÂąc rĂłÂżnicy pomiĂŞdzy panem i czÂłowiekiem. Wreszcie uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niego, a uÂśmiech ten byÂł dziwny. PrzywodziÂł na myÂśl dzieciĂŞce psoty. - A jak ten czÂłowiek, nie pan, ma na imiĂŞ? Kires? Dobrze usÂłyszaÂłam? Dziwnie jakoÂś, ale cĂłÂż, nie kaÂżdy ma moÂżliwoÂśĂŚ wybraĂŚ sobie imiĂŞ, prawda?
ObeszÂła go dookoÂła, a jej kaÂżdy krok byÂł idealnie sÂłyszalny z powodu ciĂŞÂżkich, podkutych Âżelazem butĂłw, wyjÂątkowo niedziewczĂŞcych.
- Podoba mi siĂŞ. - zawyrokowaÂła - Potrafi siĂŞ ÂśmiaĂŚ, a to dobrze. DoÂśĂŚ mam powagi. Nadaje siĂŞ? - nagle sama spowaÂżniaÂła - To znaczy... Hmm... Nie zniknie?.. znowu...

* WbiÂła wzrok w Kiresa wrĂŞcz mĂłwiÂący spowiadaj siĂŞ Lenie. MierziÂł jÂą ten jego nie znikajÂący uÂśmieszek .. Jednak zÂąbki zacisnĂŞÂła i na LenÂą zerknĂŞÂła*
- Kires nie Pan..Pan dumny i uczciwy a to zwykÂły uciekinier, jednak maleĂąki loszek juÂż na zÂłodziejaszka szykujĂŞ po kaÂżdej ucieczce w "interesach" spowiadaÂł siĂŞ bĂŞdzie do Âścian przykuty i batami okÂładany.
* ZÂąbki w szerokim uÂśmiechu wyszczerzyÂła i zapomniany kopniak w kostkĂŞ mu podarowaÂła*
- Znawca podziemi...
* FuknĂŞÂła*

*WodziÂł gÂłowÂą za dziewczynkÂą, ktĂłra jak na swĂłj wiek doÂśĂŚ inteligentnÂą bestyjkÂą siĂŞ wydawaÂła. Nie zamierzaÂł jednak spowiadaĂŚ siĂŞ dziecku, bo z doÂświadczenia wiedziaÂł, Âże co by jej nie powiedziaÂł, to jednym uchem wpadnie a drugim wypadnie* Nie, wujek Kires nie ucieknie... *MruknÂąÂł do niej z gÂłupkowatym uÂśmieszkiem. Ile ona w ogĂłle miaÂła lat, Âże krzÂątaÂła siĂŞ po tym gigantycznym "kopcu mrĂłwek". No ale niewaÂżne* Gdzie Vivian? *SpytaÂł nieco powaÂżniej przenoszÂąc wzrok na Wilonie*

No tak, ona miaÂła skÂłonnoÂści do znikania... *Nieco dziwnÂą mu siĂŞ ta uwaga wydaÂła, zwaÂżywszy, Âże sam inny nie byÂł. Ale machajÂąc na to rĂŞkÂą kontynuowaÂł* WiĂŞc poczekam aÂż siĂŞ pojawi. Wszak w sprawie powrotu tu przybyÂłem, a droga to niekrĂłtka...

- "Wujek"... Kit wciskany maÂłym dzieciom, Âżeby siĂŞ obcych nie baÂły. - stwierdziÂła rzeczowo. - Nie jestem maÂła - wyprostowaÂła siĂŞ dumnie na caÂłÂą swojÂą niewielkÂą wysokoÂśĂŚ - Âżeby tego nie dostrzegaĂŚ. WÂłaÂściwie, hmm... TrochĂŞ juÂż ÂżyjĂŞ, to wiem, na czym ten Âświat polega, a juÂż na pewno nie na wujkowaniu, ot co. Ale przyznam, Âże jest on maÂło atrakcyjny i wyjÂątkowo nieciekawy, jak na moÂżliwoÂści wyobraÂżeĂą. Znaczy ten Âświat jest taki.
ZagarnĂŞÂła szare kosmyki spadajÂące na ramiona i odrzuciÂła na plecy, coby nie przeszkadzaÂły i nie paÂłĂŞtaÂły siĂŞ przy oczach. OdsÂłoniÂła tym samym spiczaste uszy, jakich wiele moÂżna ujrzeĂŚ w Fallathanie.
- Pani Wilonio, teraz juÂż rozumiem tÂą subtelnÂą rĂłÂżnicĂŞ. Ale.. ale pan to nie tylko pan, ale teÂż.. no.. pan. W sensie Âże nie pani. Nie kobieta znaczy. Chyba. - wyszczerzyÂła zÂąbki w buĂączucznym uÂśmieszku.
- Pani Viviane... - uÂśmiech zniknÂąÂł momentalnie i dziewczynka spuÂściÂła trochĂŞ z tonu. A juÂż na pewno spuÂściÂła gÂłowĂŞ i przyjrzaÂła siĂŞ swoim butom z nagÂłym zainteresowaniem. - MoÂże ja jednak poprowadzĂŞ przodem, do obecnego PrzywĂłdcy, co?

*Brwi zmarszczyÂł, gdy wiadomoÂśĂŚ o nowym przywĂłdcy usÂłyszaÂł. Przez chwile staÂł nieruchomo, jakby sÂłowa dziewczynki drÂąÂżyÂły w jego umyÂśle dziurĂŞ* Jak to nowego przywĂłdcy? Co sie staÂło z Viv? *Spojrzenie swe skierowaÂł w oczka maÂłej, jakby widziaÂł w niej mĂŞdrca, ktĂłry odpowiedzi zna na kaÂżde jego pytanie*

Pytanie sÂłyszÂąc gÂłowĂŞ podniosÂła, niechĂŞtnie jednak, oczyma zamrugaÂła natomiast, jakby chcÂąc siĂŞ pozbyĂŚ z siebie tego spojrzenia. Rzadko kiedy czuÂła siĂŞ zmieszana, ale wÂłaÂśnie teraz nastÂąpiÂło jedno z tych 'rzadko'. Nie przepadaÂła, gdy odpowiedzi znaÂła na pytania, a te wcale jej siĂŞ nie podobaÂły lub byÂły zbyt maÂło.. jakby to ujÂąĂŚ.. twĂłrcze, o.
- No cĂłÂż, ona po prostu... odeszÂła. Tak, to dobre sÂłowo. PozostawiajÂąc uprzednio Stowarzyszenie w rĂŞkach zaufanych jej ludzi. ChociaÂż, czy moÂżna mĂłwiĂŚ o zaufaniu, kiedy tu wszyscy tacy... zamaskowani? - przez jej twarzyczkĂŞ przemknÂąÂł cieĂą uÂśmiechu, ale zaraz go przegoniÂła - Tak wiĂŞc jest jak jest, a dobrze siĂŞ dzieje, wiĂŞc nie narzekamy. Zmiany muszÂą byĂŚ, taka juÂż jest kolej rzeczy, Âże to co stare zmienia siĂŞ na nowe. A moÂże to nowe na stare? W sumie teÂż, jakby na to spojrzeĂŚ od tej strony, ale... - urwaÂła nagle - Mniejsza o strony.

*MilczaÂł chwile wyrazie pogrÂąÂżony we wÂłasnych myÂślach. Kiedy jednak wrĂłciÂł do siebie rzekÂł cichym i stanowczym gÂłosem* Tak wiĂŞc prowadÂźcie do nowego przywĂłdcy... *ZastanawiaÂł siĂŞ jaki obrĂłt wezmÂą sprawy i jak potoczy siĂŞ spotkanie z mÂłodym przywĂłdcÂą masek. Doskonale zadawaÂł sobie sprawĂŞ kto przejÂąÂł to zaszczytne stanowisko. Na jego ustach zagoÂściÂł uÂśmiech, kiedy przypomniaÂł sobie stare czasy i to jak draÂżniÂł swojÂą osobÂą tego ambitnego mÂłodzieĂąca*

KiwnĂŞÂła gÂłowÂą, jakaÂś taka nieprzytomna. ZnĂłw popadaÂła w okresy odpÂływania z myÂślami gdzieÂś daleko, odgradzajÂąc siĂŞ z nimi za barierÂą swego umysÂłu. StaÂła tak przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ, nie drgnÂąwszy nawet, ni sÂłowem siĂŞ nie odezwawszy. Wreszcie gÂłowÂą potrzÂąsnĂŞÂła i lekko uÂśmiechnĂŞÂła, patrzÂąc siĂŞ gdzieÂś przed siebie.
- Hmm?.. A tak, racja, chodÂźmy. Pana Mila dawno jakoÂś nie widziaÂłam, wybyÂł chyba w pilnych sprawach, albo moÂże ja go przeoczyÂłam. Ale pan Gwalkamai paÂłĂŞtaĂŚ powinien siĂŞ gdzieÂś niedaleko.
RuszyÂła przed siebie, co kilka krokĂłw przeskakujÂąc nad jakimÂś niewidocznym uskokiem ziemi, albo kawaÂłkiem skaÂły, samotnie poniewierajÂącym siĂŞ tu od dawna.
- ÂŻycie takiego kamienia musi byĂŚ strasznie nudne. - stwierdziÂła nagle.

OdnajdÂą siĂŞ Leno pokrewne dusze w najmniej spodziewanym momencie.* burczaÂła nadal strzepujÂąc z siebie nie wiadomo co. Jednak po chwili wyprostowaÂła siĂŞ. PoczuÂła coÂś.. CoÂś znajomego .. Oczy niebieskie rozejrzaÂły siĂŞ uwaÂżnie w okoÂło jednak nic a nic dojrzeĂŚ nie mogÂły* Oni trzej z jednej gliny ulepieni... * skwitowaÂła beznamiĂŞtnie i kroki swe skierowaÂła do miejsca gdzie byĂŚ powinien ktoÂś z waÂżniejszych*

*RuszyÂł za nimi... cichy i milczÂący. WidaĂŚ byÂło, Âże jego umysÂł wciÂąÂż zaprzÂątaÂły jakieÂś myÂśli. Bogowie, jak on pragnÂąÂł juÂż mieĂŚ to wszystko za sobÂą... wrĂłciĂŚ do przytulnego mieszkania i rzuciĂŚ siĂŞ bezwÂładnie na ÂłĂłÂżko. UtkwiÂł wzrok w dwĂłch postaciach idÂących przed nim* To ja siĂŞ zestarzaÂłem, czy te jaskinie wydÂłuÂżyÂły? *MusiaÂł przerwaĂŚ tĂŞ ciszĂŞ, ktĂłra doprowadzaÂła go szaÂłu*

- Nie wiem, ktĂłra wiĂŞksza. - nie mogÂła powstrzymaĂŚ siĂŞ przed zÂłoÂśliwostkÂą, obracajÂąc siĂŞ na piĂŞcie, szczerzÂąc zÂąbki w uÂśmiechu do Wilonii i mrugajÂąc do Kiresa. - Czasami mam wraÂżenie, Âże te korytarze same ÂżyjÂą i nas tutaj majÂą jedynie za nieistotny szczegĂłÂł swego istnienia.
GwaÂłtownie zakrĂŞciÂła i zatrzymaÂła siĂŞ wprost przed drzwiami, ktĂłre w dziwny sposĂłb zlewaÂły siĂŞ z otaczajÂącymi ja skaÂłami. WyszukaÂła dÂłoniÂą niewielkiej szczeliny, wsunĂŞÂła w niÂą palce i pociÂągnĂŞÂła. Wbrew oczekiwaĂą drzwi otworzyÂły siĂŞ lekko, jakby nic nie waÂżyÂły, a z kamieniem miaÂły naprawdĂŞ niewiele wspĂłlnego, nawet ograniczyÂły siĂŞ jedynie do cichego mrukniĂŞcia, nie zaÂś jĂŞku zawodu, Âże ktoÂś je tarmosi. Dziewczynka gestem zaprosiÂła do Âśrodka.

*Z lekkim zaskoczeniem patrzyÂł na tÂą maÂłÂą istotkĂŞ, ktĂłra w tym wieku miaÂła tak ciĂŞty jĂŞzyk i byÂła tak zaradna. UÂśmiechnÂąÂł siĂŞ mimowolnie i skinieniem gÂłowy podziĂŞkowaÂł maÂłej za zaproszenie. RozejrzaÂł siĂŞ po pomieszczeniu uwaÂżnie, gdyÂż nie mĂłgÂł go sobie przypomnieĂŚ*

Pomieszczenie byÂło mniej wiĂŞcej okrÂągÂłe i mniej wiĂŞcej uporzÂądkowane. WyglÂądaÂło natomiast doÂśĂŚ specyficznie, jeÂżeli wziÂąĂŚ pod uwagĂŞ pĂłÂłki z ksiÂąÂżkami ustawione tak, Âże jednym bokiem dotykaÂły Âściany, a drugim wycelowane byÂły w sam Âśrodek okrÂągÂłego pokoju. Na Âśrodku zaÂś staÂł rĂłwnie okrÂągÂły stĂłÂł zawalony rĂłÂżnego rodzaju woluminami, notatkami, ksiĂŞgami i innymi dzieÂłami skrybĂłw. Wbite w Âściany haki na dobrze osÂłoniĂŞte kandelabry wyglÂądaÂły na niedawno instalowane z gracjÂą drwala robiÂącego siekierÂą wycinanki z papieru. Natomiast reszta przedstawiaÂła siĂŞ juÂż o wiele lepiej.
- Powinien tu byĂŚ... Tak... - dziewczynka popadÂła w chwilowÂą konsternacjĂŞ. - Teoria czasami zawodzi w praktyce.

A kogo, lub czego szukamy? *SpytaÂł spokojnym tonem, rozglÂądajÂąc siĂŞ po pomieszczeniu. Zaiste oryginalnie urzÂądzone byÂło i od razu do gustu mu przypadÂło. Powolnym krokiem ruszyÂł wzdÂłuÂż regaÂłĂłw wyÂłoÂżonych ksiÂąÂżkami. Wzrokiem wodziÂł po ich tytuÂłach i kunsztownych okÂładkach. Mimo iÂż mĂŞdrcem nie byÂł i magia go specjalnie nie interesowaÂła, to widok ten cieszyÂł jego oczy. Lepkie paluszki co chwilĂŞ wodziÂły po jakimÂś przedmiocie, ktĂłry wydaÂł mu siĂŞ choĂŚ trochĂŞ wartoÂściowy*WidzĂŞ jednak, Âże sporo siĂŞ zmieniÂło od mojej ostatniej wizyty... *UÂśmiechnÂąÂł siĂŞ delikatnie*

Skoro tu jesteÂście... zakÂładam, Âże mnie. *rozlegÂło siĂŞ za ich plecami. Gdy siĂŞ odwrĂłcili zobaczyli stojÂącego w drzwiach biaÂłowÂłosego pĂłÂłelfa.* Tym razem teoria nie zawiodÂła... *uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ pod nosem* KogoÂście tu przyprowadziÂły, moje miÂłe Panie? *zapytaÂł lekkim tonem, jednoczeÂśnie lustrujÂąc wzrokiem przybysza.*

Dziewczynka odetchnĂŞÂła z takim dogÂłĂŞbnym ufff. Przez chwilĂŞ obawiaÂła siĂŞ, Âże moÂże coÂś pomyliÂła, a szukanie w tej sieci labiryntĂłw zajĂŞÂłoby trochĂŞ czasu. Bo to proste, kiedy siĂŞ wie, czego szuka i gdzie to jest, wtedy trafienie to Âłatwizna, ale inaczej...
- Tak, tak, przyprowadziÂłyÂśmy.. czÂłowieka, nie pana.. ymm.. pana Kiresa. - jej nawyki w mowie jak zwykle ujawniÂły siĂŞ i nie miaÂły zamiaru daĂŚ za wygranÂą. ZrobiÂła sobie miejsce na stole, spychajÂąc w jeden punkt parĂŞ ksiÂąÂżek oraz stertĂŞ papierĂłw i usiadÂła na blacie.
- PomyÂślaÂłam, Âże trzeba go pokazaĂŚ.

PokazaĂŚ... pana Kiresa... *uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ szerzej, jakby rozbawiÂło go uÂżyte przez dziewczynkĂŞ sformuÂłowanie. MrugnÂąÂł do niej, porozumiewawczo, a moÂże w nagrodĂŞ?* dobrze pomyÂślaÂłaÂś. A o panu Kiresie co nieco sÂłyszaÂłem, choĂŚ dotychczas nie miaÂłem przyjemnoÂści poznaĂŚ... *znĂłw spojrzaÂł na przybysza badawczo* CĂłÂż, niestety muszĂŞ zadaĂŚ to pytanie, *ton jego gÂłosu nie wyraÂżaÂł zmartwienia, raczej zaciekawienie* co pana do nas sprowadza po raz kolejny?

- Mhm. - brzmiaÂło to mniej wiĂŞcej jak zadowolone z siebie mrukniĂŞcie pomieszane z przytakniĂŞciem i lekko stÂłamszone pod naporem zainteresowania. MaÂła, aby zajÂąĂŚ czymÂś rĂŞce, wziĂŞÂła pierwszÂą lepszÂą ksiÂąÂżkĂŞ, ktĂłra leÂżaÂła na skraju i zachĂŞcaÂła czerwonÂą, Âładnie wykonanÂą okÂładkÂą. PrzerzucaĂŚ poczĂŞÂła strony, co jakiÂś czas zerkajÂąc na nie i szukajÂąc jakiÂś rycin, aby siĂŞ rozeznaĂŚ, o czym to. Z zawodem jednak stwierdziÂła, Âże w tej konkretnej ksiÂąÂżce jedyne co siĂŞ z dzieÂł sztuki rysowniczej znajduje, to mapy, zapewne doÂłÂączone do opisĂłw paĂąstw lub czegoÂś w tym rodzaju. MaÂło zachĂŞcajÂące. OdÂłoÂżyÂła wiĂŞc wolumin z powrotem na stĂłÂł i co jakiÂś czas posyÂłaÂła mu zÂłowrogie, ewidentnie obraÂżone spojrzenie, ktĂłre wypominaÂło ksiÂąÂżce, Âże jest taka, jaka jest.

* JuÂż dÂłuÂższy czas tylko obserwatorem i biernym sÂłuchaczem byÂła. Jednak teraz pytanie Gwala zmusiÂło jÂą do zabrania gÂłosu*
- PrzywlekÂłam go sobie za te kÂłaczki dÂługie. Nie wytÂłumaczĂŞ dlaczego bo sama nie mam pojĂŞcia ale mam sÂłaboÂśĂŚ do uciekiniera..
* SkrzywiÂła siĂŞ niezmiernie przyznajÂąc siĂŞ do sÂłaboÂści czuÂła siĂŞ obnaÂżona zupeÂłni*
- ObiecaÂł prawie grzecznym byĂŚ i o ewentualnych ucieczkach informowaĂŚ..
* Wzrok gdyby zabijaĂŚ umiaÂł Kires pewnie juÂż trupem by leÂżaÂł pod jej oczu naporem*
- Prawda zÂłodziejaszku?

I co ja mam z tobÂą zrobiĂŚ Kires? Pewnie powiecie, Âże daĂŚ kolejnÂą szansĂŞ? *patrzÂąc na caÂłÂą trĂłjkĂŞ, skrzywiÂł siĂŞ jakby do koĂąca nie byÂł co do tego przekonany. ZastanowiÂł siĂŞ chwilĂŞ i odparÂł.* Poddam twojÂą sprawĂŞ pod gÂłosowanie czÂłonkĂłw klanu. Ty zaÂś poczekaj tu na decyzjĂŞ...

- Mhm, rozumiem. - skinĂŞÂła gÂłowÂą - PowiadomiĂŞ i zbiorĂŞ kogo siĂŞ da w Grocie GÂłosĂłw. - zeÂśliznĂŞÂła siĂŞ ze stoÂłu i wybiegÂła, na poÂżegnanie jeszcze tylko machnÂąwszy obiektowi przyszÂłych tortu..znaczy siĂŞ omĂłwieĂą. Jej kroki byÂły bardzo dobrze sÂłyszane w korytarzu, a pĂłÂźniej nagle urwaÂły siĂŞ, niczym dÂźwiĂŞk uciĂŞty noÂżem.

Stowarzyszenie Tysiąca Masek

Przedsionek => Szczelina CiemnoÂści => Wątek zaczęty przez: Kires Czerwiec 13, 2008, 16:52:05