Stowarzyszenie Tysiąca Masek

NoÂż cholera! Gorszego miejsca nie daÂło siĂŞ juÂż chyba wybraĂŚ... *westchnĂŞÂła wyraÂźnie poirytowana, bo zimno i mokro i jakoÂś tak nieswojo siĂŞ czuÂła wÂśrĂłd tych ciemnoÂści...Po stokroĂŚ przeklinaÂła siĂŞ w duchu, Âże jakim magiem nie jest i Âże jakÂą sztuczkÂą popisaĂŚ siĂŞ nie moÂże, by nieco rozjaÂśniĂŚ mrok wokoÂło panujÂący...
Mimo wszystko nie cofnê³a siê i œmia³o brnê³a przez kolejne korytarze choÌ przeca labirynt nie wydawa³ siê jej jakimœ specjalnie urokliwym miejscem. Jedyne co sprawia³o rudow³osej przyjemnoœÌ to cisza... Nareszcie nikt nie mieli³ ozorem niepotrzebnie, nikt nie t³uk³ nic po k¹tach... Cudownie! Tylko ona i ciche stukanie obcasów.
DÂługa jeszcze chwila musiaÂła upÂłyn¹Ì, gdy wreszcie w odpowiednie drzwi trafiÂła.SprĂŞÂżystym krokiem na Âśrodek sali wkroczyÂła.  RozejrzaÂła sie po wnĂŞtrzu sporej i rĂłwnie przeraÂźliwie mrocznej komnaty. * Czy taka tu juÂż bieda panuje, Âże nawet w ÂświatÂło zainwestowaĂŚ zacny klan nie moÂże...ech *wymruczaÂła do siebie nie bardzo wiedzÂąc co ma pocz¹Ì dalej wszak nikogo nie dostrzegÂła, a cisza aÂż kuÂła w szpiczaste uszy...*

*Po chwili wahania zasiadÂła rĂłwnieÂż przy stole. A co bĂŞdzie staĂŚ i mĂŞczyĂŚ nogi!
 Spode rudego Âłba ÂłypnĂŞÂła groÂźnie na Averego prĂłbujÂąc ukryĂŚ zmieszanie wywoÂłane zapewne podsÂłuchanÂą ostatniÂą jej wypowiedziÂą. Wreszcie wyprostowaÂła sie i zapytaÂła* Mam nadziejĂŞ, iÂż znasz powĂłd mego przybycia? *bursztynowe spojrzenie zsunĂŞÂło siĂŞ z postaci mÂłodzika i powĂŞdrowaÂło w stronĂŞ kaganka. PoczuÂła siĂŞ nieco lepiej...*

*Spokojnie nabraÂła powietrza w pÂłuca, by zaraz je wolniutko wypuÂściĂŚ. RozluÂźniÂła siĂŞ, chÂłodna atmosfera komnaty nie byÂła juÂż tak przytÂłaczajÂąca...
Ponownie wzrok uniosÂła na Averego, po czym odrzekÂła z delikatnym uÂśmiechem* Có¿, pragnĂŞ zasmakowaĂŚ czegoÂś nowego... I wiem, Âże wy moÂżecie mi to zapewniĂŚ. Nie bĂŞdĂŞ paplaÂła o samorealizacji i o speÂłnieniu, bo to chyba jasne? *jej Âłukowate brwi uniosÂły siĂŞ nieco ku gĂłrze*  ChcĂŞ zasiliĂŚ wasze szeregi, myÂślĂŞ, iÂż moÂże byĂŚ to interesujÂące, a i nawet zabawne...

Co wniosê? *zaœmia³a siê rubasznie* Oczywiœcie swoj¹ osóbkê! *mrugnê³a doù ³obuzersko lecz zaraz doda³a* Jasn¹ dla mnie spraw¹ jest lojalnoœÌ, nie odmówiê nikomu pomocnej d³oni jeœli tylko ktoœ bêdzie jej potrzebowa³, ponadto gwarantujê aktywnie uczestniczyÌ w ¿yciu klanu jak i podtrzymywaÌ go przy bycie...
Nie pragnê dzia³aÌ pod waszymi skrzyd³ami lecz równo ramiê w ramiê... Có¿, wiêcej mogê jeszcze rzec? *uœmiechnê³a siê nieznacznie*

Jakby to zgrabnie uj¹Ì... *uœmiechnê³a siê wesolutko* Mam lepkie paluszki... *mrugnê³a doù jakby w konspiracyjny sposób po czym dorzuci³a* I szczerze mówi¹c liczy³am, i¿ to wy bêdziecie wiedzieli co mam z sob¹ zrobiÌ *zaœmia³a siê perliœcie*

Lubianej powiadasz...? *zapyta³a chc¹c upewniÌ siê czy dobrze pos³ysza³a. Zaraz na twarz dziewki jadowity uœmieszek wpe³z³. Och! Jak¿e lubi³a ³apaÌ za s³ówka!* Tak, myœlê, i¿ by³abym do tego zdolna... Ró¿ne rzeczy siê robi³o nie mniej gorsze czy te¿ lepsze *mruknê³a beznamiêtnie*

Nie...raczej nie *odparÂła po chwili namysÂłu* Czy to juÂż wszystko? *uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ doĂą delikatnie*

*RudowÂłosa nie czekaÂła dÂługo. Zaraz gdy mÂłodzian komnatĂŞ opuÂściÂł Irwiell podniosÂła zacny tyÂłek i ruszyÂła ku wyjÂściu miotajÂąc przy okazji przekleĂąstwa na prawo i lewo, najwyraÂźniej niezbyt zachwycona perspektywÂą przeprawy przez labirynt...*