*Z¹bki wyszczerzy³ i g³ow¹ przytakn¹³* Nic dodaÌ... nic uj¹Ì...

A kogo, lub czego szukamy? *Spyta³ spokojnym tonem, rozgl¹daj¹c siê po pomieszczeniu. Zaiste oryginalnie urz¹dzone by³o i od razu do gustu mu przypad³o. Powolnym krokiem ruszy³ wzd³u¿ rega³ów wy³o¿onych ksi¹¿kami. Wzrokiem wodzi³ po ich tytu³ach i kunsztownych ok³adkach. Mimo i¿ mêdrcem nie by³ i magia go specjalnie nie interesowa³a, to widok ten cieszy³ jego oczy. Lepkie paluszki co chwilê wodzi³y po jakimœ przedmiocie, który wyda³ mu siê choÌ trochê wartoœciowy*Widzê jednak, ¿e sporo siê zmieni³o od mojej ostatniej wizyty... *Uœmiechn¹³ siê delikatnie*

*Z lekkim zaskoczeniem patrzy³ na t¹ ma³¹ istotkê, która w tym wieku mia³a tak ciêty jêzyk i by³a tak zaradna. Uœmiechn¹³ siê mimowolnie i skinieniem g³owy podziêkowa³ ma³ej za zaproszenie. Rozejrza³ siê po pomieszczeniu uwa¿nie, gdy¿ nie móg³ go sobie przypomnieÌ*

*RuszyÂł za nimi... cichy i milczÂący. WidaĂŚ byÂło, Âże jego umysÂł wci¹¿ zaprzÂątaÂły jakieÂś myÂśli. Bogowie, jak on pragn¹³ juÂż mieĂŚ to wszystko za sobÂą... wrĂłciĂŚ do przytulnego mieszkania i rzuciĂŚ siĂŞ bezwÂładnie na ³ó¿ko. UtkwiÂł wzrok w dwĂłch postaciach idÂących przed nim* To ja siĂŞ zestarzaÂłem, czy te jaskinie wydÂłuÂżyÂły?  *MusiaÂł przerwaĂŚ tĂŞ ciszĂŞ, ktĂłra doprowadzaÂła go szaÂłu*

*Milcza³ chwile wyrazie pogr¹¿ony we w³asnych myœlach. Kiedy jednak wróci³ do siebie rzek³ cichym i stanowczym g³osem* Tak wiêc prowadŸcie do nowego przywódcy... *Zastanawia³ siê jaki obrót wezm¹ sprawy i jak potoczy siê spotkanie z m³odym przywódc¹ masek. Doskonale zadawa³ sobie sprawê kto przej¹³ to zaszczytne stanowisko. Na jego ustach zagoœci³ uœmiech, kiedy przypomnia³ sobie stare czasy i to jak dra¿ni³ swoj¹ osob¹ tego ambitnego m³odzieùca*

*Brwi zmarszczy³, gdy wiadomoœÌ o nowym przywódcy us³ysza³. Przez chwile sta³ nieruchomo, jakby s³owa dziewczynki dr¹¿y³y w jego umyœle dziurê* Jak to nowego przywódcy? Co sie sta³o z Viv? *Spojrzenie swe skierowa³ w oczka ma³ej, jakby widzia³ w niej mêdrca, który odpowiedzi zna na ka¿de jego pytanie*

No tak, ona miaÂła skÂłonnoÂści do znikania... *Nieco dziwnÂą mu siĂŞ ta uwaga wydaÂła, zwaÂżywszy, Âże sam inny nie byÂł. Ale machajÂąc na to rĂŞkÂą kontynuowaÂł* WiĂŞc poczekam aÂż siĂŞ pojawi. Wszak w sprawie powrotu tu przybyÂłem, a droga to niekrĂłtka...

*WodziÂł gÂłowÂą za dziewczynkÂą, ktĂłra jak na swĂłj wiek doœÌ inteligentnÂą bestyjkÂą siĂŞ wydawaÂła. Nie zamierzaÂł jednak spowiadaĂŚ siĂŞ dziecku, bo z doÂświadczenia wiedziaÂł, Âże co by jej nie powiedziaÂł, to jednym uchem wpadnie a drugim wypadnie* Nie, wujek Kires nie ucieknie... *Mrukn¹³ do niej z gÂłupkowatym uÂśmieszkiem. Ile ona w ogĂłle miaÂła lat, Âże krzÂątaÂła siĂŞ po tym gigantycznym "kopcu mrĂłwek". No ale niewaÂżne*  Gdzie Vivian? *SpytaÂł nieco powaÂżniej przenoszÂąc wzrok na Wilonie*

Ale¿ mo¿na moja droga, mo¿na... Ale jak Ty zawsze z g³ow¹ w chmurach, nawet jak pod ziemi¹ jesteœ... wiêc siê dziw *Uœmiechn¹³ siê. Zmierzy³ dziewczynkê doœÌ przyjaznym wzrokiem, po czym znów przeniós³ go na Wil* Tak wiêc jestem... znowu... *Powiód³ wzrokiem po mrocznych tunelach nieznacznie rozœwietlonych blaskiem pochodni* Niewiele siê tu zmieni³o... Poza nowymi twarzami...

*Zacisn¹³ zêby, co by nie wybuchn¹Ì œmiechem. W kocu tak szczerze chcia³a go przywitaÌ. Uœmiechn¹³ sie tylko, ale kiedy jednak zobaczy³ j¹ le¿¹c¹ na ziemi nie wytrzyma³ i œmiech jego rozniós³ siê korytarzami podziemnego miasta* Nic siê jednak nie zmieni³aœ... *Próbowa³ siê uspokoiÌ, a kiedy mu siê to uda³o zwróci³ siê do nieznajomej* Trochê marne macie te pu³apki na intruzów... Mo¿e ork by siê z³apa³, ale... *Spojrza³ na Wil* Przepraszam... *Znów sie zaœmia³*

*Pogoda jak zwykle dopisywaÂła, choĂŚ maÂło znaczÂąca byÂła w tej sieci jaskiĂą i grot gdzie wiecznie panowaÂła wilgoĂŚ i przyjemny ch³ód. Raczej nikt siĂŞ nie spodziewaÂł, nawet on sam, Âże znĂłw przyjdzie mu pukaĂŚ do drzwi stowarzyszenia. Przez chwilĂŞ popadÂł w zadumĂŞ... ZastanawiaÂł siĂŞ czy coÂś siĂŞ zmieniÂło, ale szczerze maÂło go to obchodziÂło. SkrzyÂżowaÂł rĂŞce na piersi i czekaÂł, choĂŚ sam nie wiedziaÂł na co konkretnie. Ach tak, na kogoÂś kto z nim porozmawia, tak jakby czuÂł siĂŞ osamotniony lub jakby go tu nie znali. PokiwaÂł gÂłowÂą i przymkn¹³ oczy rozkoszujÂąc siĂŞ odgÂłosami walki dochodzÂącymi z g³êbi jaskiĂą. AleÂż byÂł pewnym siebie*