- Mhm, rozumiem. - skinĂŞÂła gÂłowÂą  - PowiadomiĂŞ i zbiorĂŞ kogo siĂŞ da w Grocie GÂłosĂłw.  - zeÂśliznĂŞÂła siĂŞ ze stoÂłu i wybiegÂła, na poÂżegnanie jeszcze tylko machnÂąwszy obiektowi przyszÂłych tortu..znaczy siĂŞ omĂłwieĂą. Jej kroki byÂły bardzo dobrze sÂłyszane w korytarzu, a póŸniej nagle urwaÂły siĂŞ, niczym dÂźwiĂŞk uciĂŞty noÂżem.

- Mhm. - brzmia³o to mniej wiêcej jak zadowolone z siebie mrukniêcie pomieszane z przytakniêciem i lekko st³amszone pod naporem zainteresowania. Ma³a, aby zaj¹Ì czymœ rêce, wziê³a pierwsz¹ lepsz¹ ksi¹¿kê, która le¿a³a na skraju i zachêca³a czerwon¹, ³adnie wykonan¹ ok³adk¹. PrzerzucaÌ poczê³a strony, co jakiœ czas zerkaj¹c na nie i szukaj¹c jakiœ rycin, aby siê rozeznaÌ, o czym to. Z zawodem jednak stwierdzi³a, ¿e w tej konkretnej ksi¹¿ce jedyne co siê z dzie³ sztuki rysowniczej znajduje, to mapy, zapewne do³¹czone do opisów paùstw lub czegoœ w tym rodzaju. Ma³o zachêcaj¹ce. Od³o¿y³a wiêc wolumin z powrotem na stó³ i co jakiœ czas posy³a³a mu z³owrogie, ewidentnie obra¿one spojrzenie, które wypomina³o ksi¹¿ce, ¿e jest taka, jaka jest.

Dziewczynka odetchnê³a z takim dog³êbnym ufff. Przez chwilê obawia³a siê, ¿e mo¿e coœ pomyli³a, a szukanie w tej sieci labiryntów zajê³oby trochê czasu. Bo to proste, kiedy siê wie, czego szuka i gdzie to jest, wtedy trafienie to ³atwizna, ale inaczej...
- Tak, tak, przyprowadzi³yœmy.. cz³owieka, nie pana.. ymm.. pana Kiresa. - jej nawyki w mowie jak zwykle ujawni³y siê i nie mia³y zamiaru daÌ za wygran¹. Zrobi³a sobie miejsce na stole, spychaj¹c w jeden punkt parê ksi¹¿ek oraz stertê papierów i usiad³a na blacie.
- PomyÂślaÂłam, Âże trzeba go pokazaĂŚ.

Pomieszczenie by³o mniej wiêcej okr¹g³e i mniej wiêcej uporz¹dkowane. Wygl¹da³o natomiast doœÌ specyficznie, je¿eli wzi¹Ì pod uwagê pó³ki z ksi¹¿kami ustawione tak, ¿e jednym bokiem dotyka³y œciany, a drugim wycelowane by³y w sam œrodek okr¹g³ego pokoju. Na œrodku zaœ sta³ równie okr¹g³y stó³ zawalony ró¿nego rodzaju woluminami, notatkami, ksiêgami i innymi dzie³ami skrybów. Wbite w œciany haki na dobrze os³oniête kandelabry wygl¹da³y na niedawno instalowane z gracj¹ drwala robi¹cego siekier¹ wycinanki z papieru. Natomiast reszta przedstawia³a siê ju¿ o wiele lepiej.
- Powinien tu byĂŚ... Tak... - dziewczynka popadÂła w chwilowÂą konsternacjĂŞ. - Teoria czasami zawodzi w praktyce.

- Nie wiem, która wiêksza. - nie mog³a powstrzymaÌ siê przed z³oœliwostk¹, obracaj¹c siê na piêcie, szczerz¹c z¹bki w uœmiechu do Wilonii i mrugaj¹c do Kiresa. - Czasami mam wra¿enie, ¿e te korytarze same ¿yj¹ i nas tutaj maj¹ jedynie za nieistotny szczegó³ swego istnienia.
GwaÂłtownie zakrĂŞciÂła i zatrzymaÂła siĂŞ wprost przed drzwiami, ktĂłre w dziwny sposĂłb zlewaÂły siĂŞ z otaczajÂącymi ja skaÂłami. WyszukaÂła dÂłoniÂą niewielkiej szczeliny, wsunĂŞÂła w niÂą palce i pociÂągnĂŞÂła. Wbrew oczekiwaĂą drzwi otworzyÂły siĂŞ lekko, jakby nic nie waÂżyÂły, a z kamieniem miaÂły naprawdĂŞ niewiele wspĂłlnego, nawet ograniczyÂły siĂŞ jedynie do cichego mrukniĂŞcia, nie zaÂś jĂŞku zawodu, Âże ktoÂś je tarmosi. Dziewczynka gestem zaprosiÂła do Âśrodka.

KiwnĂŞÂła gÂłowÂą, jakaÂś taka nieprzytomna. ZnĂłw popadaÂła w okresy odpÂływania z myÂślami gdzieÂś daleko, odgradzajÂąc siĂŞ z nimi za barierÂą swego umysÂłu. StaÂła tak przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ, nie drgnÂąwszy nawet, ni sÂłowem siĂŞ nie odezwawszy. Wreszcie gÂłowÂą potrzÂąsnĂŞÂła i lekko uÂśmiechnĂŞÂła, patrzÂąc siĂŞ gdzieÂś przed siebie.
- Hmm?.. A tak, racja, chodŸmy. Pana Mila dawno jakoœ nie widzia³am, wyby³ chyba w pilnych sprawach, albo mo¿e ja go przeoczy³am. Ale pan Gwalkamai pa³êtaÌ powinien siê gdzieœ niedaleko.
RuszyÂła przed siebie, co kilka krokĂłw przeskakujÂąc nad jakimÂś niewidocznym uskokiem ziemi, albo kawaÂłkiem skaÂły, samotnie poniewierajÂącym siĂŞ tu od dawna.
- ÂŻycie takiego kamienia musi byĂŚ strasznie nudne. - stwierdziÂła nagle.

Pytanie s³ysz¹c g³owê podnios³a, niechêtnie jednak, oczyma zamruga³a natomiast, jakby chc¹c siê pozbyÌ z siebie tego spojrzenia. Rzadko kiedy czu³a siê zmieszana, ale w³aœnie teraz nast¹pi³o jedno z tych 'rzadko'. Nie przepada³a, gdy odpowiedzi zna³a na pytania, a te wcale jej siê nie podoba³y lub by³y zbyt ma³o.. jakby to uj¹Ì.. twórcze, o.
- No có¿, ona po prostu... odesz³a. Tak, to dobre s³owo. Pozostawiaj¹c uprzednio Stowarzyszenie w rêkach zaufanych jej ludzi. Chocia¿, czy mo¿na mówiÌ o zaufaniu, kiedy tu wszyscy tacy... zamaskowani? - przez jej twarzyczkê przemkn¹³ cieù uœmiechu, ale zaraz go przegoni³a - Tak wiêc jest jak jest, a dobrze siê dzieje, wiêc nie narzekamy. Zmiany musz¹ byÌ, taka ju¿ jest kolej rzeczy, ¿e to co stare zmienia siê na nowe. A mo¿e to nowe na stare? W sumie te¿, jakby na to spojrzeÌ od tej strony, ale... - urwa³a nagle - Mniejsza o strony.

- "Wujek"... Kit wciskany ma³ym dzieciom, ¿eby siê obcych nie ba³y. - stwierdzi³a rzeczowo. - Nie jestem ma³a - wyprostowa³a siê dumnie na ca³¹ swoj¹ niewielk¹ wysokoœÌ - ¿eby tego nie dostrzegaÌ. W³aœciwie, hmm... Trochê ju¿ ¿yjê, to wiem, na czym ten œwiat polega, a ju¿ na pewno nie na wujkowaniu, ot co. Ale przyznam, ¿e jest on ma³o atrakcyjny i wyj¹tkowo nieciekawy, jak na mo¿liwoœci wyobra¿eù. Znaczy ten œwiat jest taki.
Zagarnê³a szare kosmyki spadaj¹ce na ramiona i odrzuci³a na plecy, coby nie przeszkadza³y i nie pa³êta³y siê przy oczach. Ods³oni³a tym samym spiczaste uszy, jakich wiele mo¿na ujrzeÌ w Fallathanie.
- Pani Wilonio, teraz ju¿ rozumiem t¹ subteln¹ ró¿nicê. Ale.. ale pan to nie tylko pan, ale te¿.. no.. pan. W sensie ¿e nie pani. Nie kobieta znaczy. Chyba. - wyszczerzy³a z¹bki w buùczucznym uœmieszku.
- Pani Viviane... - uœmiech znikn¹³ momentalnie i dziewczynka spuœci³a trochê z tonu. A ju¿ na pewno spuœci³a g³owê i przyjrza³a siê swoim butom z nag³ym zainteresowaniem. - Mo¿e ja jednak poprowadzê przodem, do obecnego Przywódcy, co?

- Hmm.. a czym siê ró¿ni cz³owiek od pana? - zmarszczy³a nosek w zastanowieniu - Nie bardzo dostrzegam odmiennoœci.
Przyjrza³a siê mê¿czyŸnie badawczo, mru¿¹c lekko swe szare oczy i szukaj¹c ró¿nicy pomiêdzy panem i cz³owiekiem. Wreszcie uœmiechnê³a siê do niego, a uœmiech ten by³ dziwny. Przywodzi³ na myœl dzieciêce psoty. - A jak ten cz³owiek, nie pan, ma na imiê? Kires? Dobrze us³ysza³am? Dziwnie jakoœ, ale có¿, nie ka¿dy ma mo¿liwoœÌ wybraÌ sobie imiê, prawda?
ObeszÂła go dookoÂła, a jej kaÂżdy krok byÂł idealnie sÂłyszalny z powodu ciĂŞÂżkich, podkutych Âżelazem butĂłw, wyjÂątkowo niedziewczĂŞcych.
- Podoba mi siê. - zawyrokowa³a - Potrafi siê œmiaÌ, a to dobrze. DoœÌ mam powagi. Nadaje siê? - nagle sama spowa¿nia³a - To znaczy... Hmm... Nie zniknie?.. znowu...

Ma³a, szarow³osa dziewczynka, która chwilê wczeœniej wy³oni³a siê zza zakrêtu stanê³a, niejako w pó³ kroku. Z nog¹ ugiêt¹, przygotowan¹ do kopniêcia jeszcze raz bogu ducha winnego kamyka. Spojrzenie przenios³a z nieznajomego jej mê¿czyzny na Wilonie, i na powrót na tamtego.
- A to kto?
Zaraz teÂż pokrĂŞciÂła gÂłowÂą.
- Nie, nie, nie, jakie tam puÂłapki. To zwyczajna dziura. Orki wbrew pozorom nie sÂą takie gÂłupie. - podbiegÂła do Wiloni i pomogÂła jej wstaĂŚ - Nic pani sobie nie zrobiÂła, co? Teraz bĂŞdÂą musieli przysypaĂŚ tĂŞ dziurĂŞ. Tak byĂŚ nie moÂże, Âżeby pani Inkwizytor padaÂła do stĂłp tego tu.. pana.

- WiedziaÂłam, Âże ktoÂś wreszcie wpadnie w tĂŞ dziurĂŞ, jak siĂŞ bĂŞdzie gapiÂł przed siebie, a nie pod nogi... - ciche fukniĂŞcie ozwaÂło siĂŞ gdzieÂś zza wĂŞgÂła, z nastĂŞpnego korytarza. W Âślad za nim pod¹¿yÂły odgÂłosy ciĂŞÂżkich, nieregularnych  krokĂłw. - A tyle razy mĂłwiÂłam, Âże tam jest, mĂłwiÂłam, Âżeby przysypaĂŚ, to nie. Woleli zostawiĂŚ sobie, na pamiÂątkĂŞ, czy jak? Jakby nie byÂło innego miejsca na takie rzeczy. - coÂś wyraÂźnie obiÂło siĂŞ i potoczyÂło dalej. A tym czymÂś byÂł z rozmachem kopniĂŞty maÂły kamyk.

- Khe, khe.
W ciemnoÂści, tuÂż obok obserwujÂących kobiet, ale gdzieÂś piĂŞtro niÂżej ozwaÂło siĂŞ ciche, acz stanowcze khe-khe'anie. ByÂło to takie khe-khe'anie wyjÂątkowo teatralne. I odrobinĂŞ.. grobowe. Tak, to dobre sÂłowo. Khe-khe'anie z doÂłu moÂże wywoÂłaĂŚ ciarki aÂż na plecach.
- Stê¿enie krasnali na metr kwadratowy jest jakieœ takie wyj¹tkowo wysokie ostatnio. Tylko co to, u licha, jest to stê¿enie? - zamyœli³a siê, skubi¹c przy tym mankiet od sukienki. Dopiero po wyskubaniu z niego niepo¿¹danej nitki znów mówi³a, sil¹c siê na szept - Chyba nie powinnam s³uchaÌ ludzi, którzy nawet nie wiedz¹, co mówi¹. Bo oni pewnie te¿ nie wiedz¹, co to to stê¿enie... Brzmi okropnie gêsto. Myœlicie, ¿e ten te¿ siê umie bawiÌ w duchy? - wyszczerzy³a z¹bki, bêd¹c pewn¹, ¿e tamte to widz¹.
Dziewczynka okr¹¿y³a pokój, a jej ka¿dy krok by³ idealnie s³yszalny w pomieszczeniu. No có¿, podkute ¿elazem buciory o rozmiar chyba za du¿e daj¹ odpowiednie efekty dŸwiêkowe. Dok³adnie takie, jak stado mrówek udaj¹cych s³onia.
Stanê³a dok³adnie przed paleniskiem, zas³aniaj¹c je sob¹ odrobinê. Ale to w³aœnie sprawi³o, ¿e na pod³ogê rzuca³a doœÌ spory cieù. O wiele, wiele za du¿y jak na mo¿liwoœci jego w³aœcicielki.

No i chyba wystraszyÂłyÂśmy wszystkich ^^"
A ja - z natury ciekawska istota - chciaÂłabym siĂŞ czegoÂś teÂż o innych dowiedzieĂŚ. Pff...

Emm... jakÂże zaskakujÂąco wrĂŞcz - Lena. Nie, to nie brak pomysÂłu skÂłoniÂł mnie do uÂżywania takÂże takiego nicku, tylko ta niezaprzeczalna przyjemnoœÌ, gdy ktoÂś usiÂłuje zgadn¹Ì moje prawdziwe imiĂŞ, nie wiedzÂąc, Âże juÂż je zna   ZamieszkujĂŞ sobie maÂłe miasto o nazwie Trzebinia, ktĂłre znajduje siĂŞ dokÂładnie w poÂłowie drogi z Krakowa do Katowic. Albo z Katowic do Krakowa. Jak kto woli, wedle gustu.
Subkultura... wÂłaÂściwie to coÂś w rodzaju zewu duszy, niÂż sprecyzowanego dziaÂłania. Ale gothka, to siĂŞ liczy. Gothka, ktĂłra potrafi nosiĂŚ hippisowskie spĂłdnice, teÂż mi coÂś. ChociaÂż zazwyczaj mĂłj strĂłj jest czarny, z akcentami na czerwieĂą, stal albo niebieski. Ale raczej skromnie, a nie jak choinka wystrojona na GwiazdkĂŞ i czarne jajko wymalowane na Wielkanoc. Nie, nie jestem straszna, uÂśmiecham siĂŞ prawie tak samo czĂŞsto, jak marudzĂŞ. Czyli naprawdĂŞ czĂŞsto
Mam kilka bzikĂłw. Koty - widzieliÂście kiedyÂś osobĂŞ ktĂłra potrafi siĂŞ na Âśrodku ulicy (pustej ulicy, nie jezdni. Nie jestem desperatkÂą) zatrzymaĂŚ tylko po to, aby pogÂłaskaĂŚ kaÂżdego przechodzÂącego kota? Ekhm... ^^"
Herbata. Oczka siĂŞ po niej Âładnie ÂświecÂą.
Moje trzy glonojady (tak, ja jestem normalna).
Puzzle. Nawet takie ze szkÂła.
To z tych rzeczy bardziej oryginalnych. A reszta to ksi¹¿ki, ksi¹¿ki i jeszcze czasem ksi¹¿..broszurki. Muzyka. I eksperymentowanie w kuchni (g³ównie z papryczk¹ chilli, carry oraz innymi sk³adnikami potraw meksykaùskich).

'To'? 'To' jest wszêdzie, wszystkie te jaskinie s¹... 'tym'. Je¿eli w³aœnie 'to' mia³aœ na myœli. *Ma³a zlustrowa³a nowoprzyby³¹ odrobinê nachalnym spojrzeniem, od góry do do³u i pokiwa³a znacz¹co g³ow¹, uœmiechaj¹c siê do swych myœli*. Pasujesz. Wiêc tak.. hmm.. tam *machnê³a w niesprecyzowanym kierunku* jest ober¿a "Pod Kulawym Kucykiem". Swoj¹ drog¹ okropna nazwa. Czasami w niej straszy, ale o ile zd¹¿y³am siê zorientowaÌ, to tylko jedna osoba. O, a widzisz te cztery korytarze niczym wskazuj¹ce cztery strony œwiata? Nie widzisz? No przypatrz siê dobrze, widaÌ cieù otworów w œcianie. DotrzeÌ nimi mo¿na do miejsc, gdzie zbieraj¹ siê cz³onkowie frakcji czterech. Chyba. Pewnoœci bowiem nie mam, nigdy tam nie laz³am, bo i po co - wygoniliby mnie zaraz. To tak pokrótce. Oho, s³ychaÌ czyjeœ kroki. To mo¿e ja siê po¿egnaÌ powinnam ju¿.