[Avery]

Có¿.. ozwa³ siê patrz¹c to na kobietê,to na mê¿czyznê To ja Was zostawiê samych.. skin¹³ g³ow¹ wstaj¹c..Sk³oni³ siê teatralnie i otwieraj¹c drzwi frontowe rzek³ na odchodnePójdê siê po¿ywiÌ,bo umieram z g³odu.. uœmiechn¹³ siê k¹cikami ust i wychodz¹c zamkn¹³ za sob¹ drzwi,które skrzypnê³y cicho..

[Machavoc Yavin]

Bo równoczeœnie móg³bym poplamiÌ swe ubranie tw¹ nic nie wart¹ posok¹? Kto da³ Ci gwarant ¿e opuœcisz ¿ywa te progi? Nikt. I dlatego przyjmij kielich wina bo byÌ mo¿e œmierÌ bêdzie ³atwiejsza *uœmiech sk¹py na jego wargach siê pojawi³. Bardziej usmieszek drwiny przypomina³ gdy jeden koniuszek wargi uniós³ siê ku górze. W ka¿dym razie nie zaproponowa³ drugi raz gdy¿ w zwyczaju nie mia³ ofert ponawiaÌ. Wsta³ z krzes³a i przyniós³ sobie kielich z kryszta³ow¹ karafk¹ w której rubinowej zawartoœci rozbija³y siê refleksy œwiat³a rzucane przez œwiece. Nape³ni³ swój kielich po czym zamieszawszy trunkiem, tak by szkar³at oblewa³ œcianki naczynie spojrza³ w ciebie. Nie robi³ na nim wra¿enia twój wzrok czy te¿ poza. Gdy¿ wiele osób pod nim maskuje swój strach albo brak zdecydowania. W ka¿dym razie a¿ tak wielkiej ochoty by siê o tym przekonywaÌ nie mia³ zamiaru. Uniós³ pucharek do ust upijaj¹c niewielki ³yk, gdy cierpki posmak wina przemieszany z bogatym bukietem otrzymywanym w tej konkretnej winiarni skropi³ mu jêzyk. Prze³kn¹³ i dopiero wtedy odezwa³ siê spokojnym tonem w którym pozosra³y wyraŸne œlady drwiny* Nie wiem o czym tu dyskutowaliœcie jednak pierwsze wra¿enie jakie odnios³em to takie i¿ strzêpiliœcie jêzyk po pró¿nicy..

[Isztar Galbraith]

Jak gdyby nigdy nic zapatrzyÂła siĂŞ w ÂścianĂŞ. TÂą, ktĂłrÂą miaÂła przed sobÂą. PÂłomieĂą taĂączyÂł, graÂł. IgraÂł z losem. I tak niedÂługo zgaÂśnie. SkoĂączy siĂŞ ego marna egzystencja. Jednak zapÂłonie znowu i znĂłw bĂŞdzie taĂączyĂŚ. To tak jak zapala siĂŞ w sercu iskierka. Nadziei? Nie. Nadzieja juÂż dawno umarÂła. MiÂłoÂści? Ona nigdy nie istniaÂła. MiÂłoÂściÂą Isz nazywaÂła jedynie gÂłupie uczucie przywiÂązania. Nigdy siĂŞ do nikogo nie przywiÂązaÂła. Ba, nawet do rodzicĂłw. MoÂże jedynie do samotni. LubiÂła przebywaĂŚ w towarzystwie, gdzie nikt e nie zaczepia. AÂż za bardzo. WolaÂła jak maÂło kto siĂŞ niÂą interesuje. No bo przecieÂż nie byÂła okazem na wystawie, ani ÂżadnÂą specjalnoÂściÂą. Na chwilĂŞ wrĂłciÂły wspomnienia z jeszcze nie tak dawnych czasĂłw. WestchnĂŞÂła cicho i spuÂściÂła gÂłowĂŞ. WyjĂŞÂła fajkĂŞ z kieszeni, by zaraz pocz¹Ì Âą obracaĂŚ w swych palcach. DrugÂą rĂŞkÂą zaÂś zaczĂŞÂła stukaĂŚ o blat stoÂłu. UniosÂła jednak gÂłowĂŞ chwilĂŞ potem. Twarz kamienna pozostaÂła, jak zawsze. Bez uÂśmiechu, bez jakiegokolwiek wyrazu oczu. Nawet daÂło siĂŞ zauwaÂżyĂŚ kilka zmarszczek na e licu. OdwrĂłciÂła gÂłowĂŞ w stronĂŞ rozmĂłwcy. MĂŞÂżczyzny z kielichem w dÂłoni. MĂŞÂżczyzny, ktĂłry piÂł czerwonÂą posokĂŞ. To charakterystyczne, blade lico. Nawet oczy. Gestykulacja, mimika twarzy. PrzyjrzaÂła siĂŞ jeszcze bardziej. Z kaÂżdÂą sekundÂą lico stawaÂło siĂŞ mniej bledsze. Jakby Âżywsze. CzyÂżby wampir...? Niekoniecznie, przecieÂż nawet jak czÂłowiek zmarznie to rĂłwnieÂż ma blade lico. I po ciepÂłe herbacie staje siĂŞ bardziej normalniejszy. Tyle tylko, Âże on nie piÂł herbaty. Nie byÂła niezdecydowana, nie baÂła siĂŞ go. No bo có¿ moÂże e zrobiĂŚ? Gdyby chciaÂł zabiĂŚ to od razu znalazÂłby powĂłd i jÂą zabiÂł. Nawet gdyby stÂąd wyszÂła Âżywa, nie dowiedziaÂłaby siĂŞ wielu rzeczy. A tak, trzeba graĂŚ. Trzeba igraĂŚ z uczuciami. Tylko tak daÂło siĂŞ wygraĂŚ. SpojrzaÂła mĂŞÂżczyÂźnie w oczy. WbiÂła bezczelnie w nie swĂłj wzrok. Nawet nie odrywaÂła wzroku. -  MoÂżliwe... - MruknĂŞÂła cicho, z uniesionÂą gÂłowÂą. GÂłos jakby zmieniÂł siĂŞ w ciche, melodyjne granie na lutni. PrzymknĂŞÂła oczy. JuÂż nie. Nie miaÂła ochoty patrzeĂŚ. OdwrĂłciÂła gÂłowĂŞ w drugÂą stronĂŞ. MusiaÂła go skÂądÂś znaĂŚ. Inaczej by siĂŞ tak nie poprzyglÂądaÂła. 

[Machavoc Yavin]

*niewiele sobie robi³ ze spojrzenia tych oczu leniwie obracaj¹c kielich w d³ugich, smuk³ych palcach. Nie wiedzia³ czy s³owo twe odnosiÌ siê ma do jego pierwszych czy te¿ ostatnich s³ów i w sumie nie stanowi³o to dla niego ¿adnej ró¿nicy. Nie by³ w nastroju do pogadanek i durnej konwersacji oplecionej wyuczonymi na pamiêÌ frazesami. Przemówi³ jednak ponownie tym melodyjnym tonem brzmi¹cym obojêtnymi neutralnym tonem* ByÌ mo¿e siê powtarzam i byÌ mo¿e zadaje pytanie które ju¿ pad³o jednak mimo tgo je zadam. Có¿ Ciê do Nas sprowadza? CiekawoœÌ? Nuda? Czy cokolwiek innego o czym z ca³¹ pewnoœci¹ powiesz mi pragn¹Ì choÌ na chwilê daÌ mi poczucie satysfakcji z zaspokojonej tej¿e ciekawoœci. Nie spiesz siê proszê mam masê czasu.. *wykona³ gest jakby zachêca³ Ciê do rozpoczêcia cyklu odpowiedzi. Twa osoba zdawa³a mu siê znajoma jednak nie przywi¹zywa³ do tego wagi. Pozna³ ju¿ tyle osób ¿e nie przyk³ada³ ju¿ takiej wagi do znaczenia imion jak równie¿ do zapamietywania tych twarzy o ile nie zaintrygowa³y go na tyle by uzna³ ¿e warto. Rozpar³ siê wygodnie w fotelu w oczekiwaniu na to co ma paœÌ z twych s³ów choÌby to mia³ byÌ niewybredny jêzyk prostej osoby czy te¿ napuszona mowa tak zwanych szlachetnie urodzonych. W tej chwili nie mia³o to znacznie. Liczy³ si tylko smak bogatego bukietu wina na jego jêzyku, które o zdawa³o siê i¿ nie uby³o jednak sama widzia³aœ jak wielokrotnie przyk³ada³ ten¿e kilich do swych ust œci¹gniêtych w uœmiechu cynizmu i swoistego rozbawienia*

[Viviane]

Myœlê, ¿e doœÌ juz tej rozmowy. Czas na g³osowanie.