[Isztar Galbraith]

Kobieta uœmiechnê³a siê krzywo. A¿ za krzywo. Wyjê³a jedn¹ rêk¹ fajkê ze swych ust. Uwa¿nym wzrokiem zlustrowa³a m³odziana. Jakby popatrzeÌ to by³ m³odszy od niej. Dla niej oznacza³o to, ¿e jest jeszcze doros³ym dzieciakiem. Schyli³a siê na wysokoœÌ jego twarzy. Tak, aby ich oczy styka³y sie ze sob¹. Przekrzywi³a twarz. Karta przesta³a siê paliÌ i zgas³a w momencie gdy kobieta spojrza³a w oczy mê¿czyzny. Rzuci³a kartê gdzieœ na bok. Ot, tak. Zwyczajnie. Tak, jakby wcale ej nie mia³a w swej d³oni. Uœmiechnê³a siê paskudnie. - Wybacz, ale zrobiÌ tego nie mogê. - ej uœmiech poszerzy³ siê jeszcze bardziej. A on ten uœmiech móg³ doskonale zauwa¿yÌ. Dotknê³a rêk¹ jego lica. Tylko na krótki moment. Chwilê potem oderwa³a siê wraz z rêk¹, któr¹ zdjê³a z jego policzka. Znów w³o¿y³a fajkê w usta. Za³o¿y³a rêce na piersiach opieraj¹c siê plecami do niego.

[Avery]

Kiedy kobieta dotknĂŞÂła lica mÂłodziana poczuÂła przejmujÂący ch³ód bijÂący od Niego..ByÂł zimny jak marmurowa pÂłyta nagrobkowa..ZaÂś oczy jego niczym dwie otchÂłanie,ktĂłre pochÂłaniaÂły wszystko..RĂłwnieÂż uÂśmiechn¹³ siĂŞ..Jednak uÂśmiech ten nie miaÂł nic wspĂłlnego z uprzejmoÂściÂą czy dobrociÂą.. Có¿..JeÂżeli wiĂŞc nie chce Panienka widzieĂŚ rozmĂłwcy..Panienki sprawa.. wzruszyÂł ramionami oparÂłszy  siĂŞ wygodniej na krzeÂśle,o ile byÂło to moÂżliwe rzecz jasna.. WiĂŞc.. pogÂładziÂł znĂłw swĂłj policzek w zamyÂśleniu..W koĂącu wzrok lustrujÂący surowo na kobietĂŞ przerzuciÂł..ChwilĂŞ jÂą tak oceniaÂł..W koĂącu ozwaÂł siĂŞ znowu.. Po co Panienka tu zawitaÂła?

[Isztar Galbraith]

Nawet sobie nie wyobraÂżaÂła tego mÂłodziana przepeÂłnionego sercem dobroci. To by byÂło Âśmieszne. Nie wyglÂądaÂł na takie, co to bachorom cukierki daje. ZastanowiÂła siĂŞ chwilĂŞ zanim jakiekolwiek sÂłowo wypowie. JeÂśli to byÂło to miejsce, musiaÂła wiedzieĂŚ, czy on do tego miejsca naleÂży. JednakÂże samo powiedzenie tego byÂłoby nonsensem, gdyÂż Âżaden kurdupel by nie przyszedÂł i siĂŞ tak nie zachowywaÂł. RozwaÂżaÂła jeszcze chwilĂŞ, co ty mu odpowiedzieĂŚ. Szpieg nie powinien od razu mĂłwiĂŚ wszystkiego. A przynajmniej nie ca³¹ prawdĂŞ. Nawet gdy sie byÂło prawnikiem nie moÂżna byÂło mieĂŚ jakichÂś szczegĂłlnych kontaktĂłw z oskarÂżonym, jeÂśli prawnik odgrywaÂł adwokata. Tak wiec, moÂżna by to byÂło do te sytuacji porĂłwnaĂŚ. ChoĂŚ nie do koĂąca.  - Moulin Rouge. - UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ cicho pod nosem. JeÂśli znaÂł to miejsce, to znaczy, Âże jest czÂłonkiem tego tajnego klanu. SkÂąd jednak mogÂła wiedzieĂŚ, Âże powie je prawdĂŞ...? Có¿, caÂły klan, o ktĂłrym niewiele jak dotÂąd wiedziaÂła byÂł tany. I to jeszcze jak bardzo. ÂŻaden z czÂłonkĂłw siĂŞ nie ujawniÂł jeszcze. A jednak kobieta jakieÂś powiÂązania znalazÂła. Trzeba tylko umieĂŚ odnajdywaĂŚ znaki.

[Avery]

SÂłucham ? spytaÂł unoszÂąc ironicznie jednÂą brew.. Przykro mi,ale pomyliÂła Panienka uliczki..Ten burdel znajduje siĂŞ dwie przecznice dalej,bo ja Panience rozkoszy nie dam..rzekÂł i wstaÂł z cichym westchnieniem zbierajÂąc siĂŞ do wyjÂścia...

[Isztar Galbraith]

PopatrzyÂła na niego nieco zabawnie. On chyba Âźle zrozumiaÂł. I tak zresztÂą utwierdziÂła siĂŞ juÂż w przekonaniu, Âże chÂłoptaÂś jest za gÂłupi, by z niÂą gadaĂŚ. Czy ona wyglÂądaÂła jak kurtyzana? Nie. WÂątpiÂła w to. Tak, dziewczyna z fajkÂą, z kapeluszem i ubrana jak przestĂŞpca est kurtyzanÂą. Gdyby znalazÂła siĂŞ w normalnych okolicznoÂściach najzwyczajniej w Âświecie zaczĂŞÂłaby siĂŞ ÂśmiaĂŚ. SpojrzaÂła na niego doœÌ ironicznie. WyjĂŞÂła zapaÂłki z kieszeni pÂłaszcza i potarÂła zapaÂłkĂŞ. OdwrĂłciÂła siĂŞ i zapaliÂła ÂświeczkĂŞ. Owa Âświeczka powoli zaczĂŞÂła tryskaĂŚ Âżyciem. PÂłomieĂą byÂł jasny. Gdyby byÂł wiĂŞkszy z pewnoÂściÂą oÂświetliÂłby caÂłe wnĂŞtrze. - StamtÂąd mam informacje. - UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ krzywo, patrzÂąc na niego unoszÂąc swÂą gÂłowĂŞ. Nawet gÂłos byÂł aÂż nader drwiÂący. Tak, drwiÂła z niego. Zbyt pochopnie podejmowaÂł decyzje. ÂŚmiaÂła twierdziĂŚ, Âże gdyby tutaj byÂła, to z pewnoÂściÂą siĂŞ nie nadaje. Ale skÂąd mogÂła wiedzieĂŚ, czy nie gra...? MĂłgÂł graĂŚ. KaÂżdy mĂłgÂł. - SÂłuchaj, nie jestem kurtyzanÂą. Nie dajĂŞ swego jĂŞdrnego tyÂłka byle komu, jasne?   

[Avery]

Zaprawdê m³odzian uwielbia³ bawiÌ siê istotami..WprowadzaÌ ich w b³¹d,obserwowaÌ ich zachowania..DrwiÌ z nich równie¿..Ch³opak zaiste ca³y czas gra³..Próbowa³ wyprowadziÌ dziewczynê z równowagi..Sprawdza³ j¹..Spostrzegawcza osoba by to dostrzeg³a.. Informacje ? Niby o czym ? spyta³ z kpi¹cym uœmieszkiem. Jak siê dostaÌ do burdelu ? Przykro mi,chyba zosta³a Panienka Ÿle poinformowana..To,czy jest Panienka kurtyzan¹,czy nie..Nie mnie o tym s¹dziÌ..Zaœ to,czy ma Panienka jêdrn¹ rzyÌ..Tego jeszcze nie wiem.. Uœmieszek b³¹kaj¹cy siê na jego ustach ani myœla³ znikn¹Ì..Rozchyli³ ramiona w bezradnym geœcie..

[Isztar Galbraith]

To chyba znaleÂźli wspĂłlne zainteresowanie, bo i ona uwielbiaÂła bawiĂŚ siĂŞ istotami. SzczegĂłlnie ich uczuciami. Gdyby mogÂła siĂŞ zamieniaĂŚ w ró¿ne istota, zapewne osiÂągnĂŞÂłaby wszystko. Gdy ktoÂś patrzy na osobĂŞ, ktĂłrÂą kocha nie uderzyÂłby jej, nie nawrzeszczaÂłby. Tak wÂłaÂśnie moÂżna wykorzystywaĂŚ te marne stworzenia. ZdjĂŞÂła swĂłj kapelusz i poczĂŞÂła go obracaĂŚ w swych dÂłoniach. Wreszcie spojrzaÂła na niego zrezygnowanym spojrzeniem. MiaÂła juÂż doœÌ na dzisiaj zabawy z tym maÂło rozumujÂącym debilem. Gdyby jednak wiedziaÂła, Âże siĂŞ niÂą bawi, nie myÂślaÂłaby tak. ZaÂłoÂżyÂła kapelusz na gÂłowĂŞ. - O tym jakÂże tajnym stowarzyszeniu. - OdparÂła doœÌ ironicznie. WsunĂŞÂła fajkĂŞ do ust na powrĂłt.  SpojrzaÂła w jego tĂŞczĂłwki. - O tym, ktĂłre znajduje siĂŞ tutaj. - dorzuciÂła jeszcze, by nie zadawaÂł jej gÂłupich i bezsensownych pytaĂą, takich jak poprzednie. Gdyby teÂż wiedziaÂła, Âże jest wampirem, to stwierdziÂłaby, Âże zachowuje siĂŞ jak prawdziwy czÂłowiek. 

[Avery]

Panienka siê myli..To Stowarzyszenie wcale siê tu nie znajduje..Myœli Panienka,¿e ka¿dego byœmy przyjêli w tajnej siedzibie ?spyta³ podkreœlaj¹c s³owa "ka¿dego" i "tajnej" A jakby siê rozmyœli³ ? To wszystkim by rozgada³..I czy by³aby wtedy tajna ? Nie s¹dze..A Panienka ? spyta³ z lekkim,z³oœliwym uœmieszkiem A niech mi Panienka powie..Po có¿ Panience te informacje? spyta³ poddaj¹c j¹ kolejnej próbie..Zadaj¹c te pytania chcia³ j¹ zdenerwowaÌ i doprowadziÌ do opuszczenia przez Ni¹ przybytek,a przy tym udowodniÌ,¿e nie zale¿y jej na do³¹czeniu do klanu..

[Isztar Galbraith]

Nie miaÂła najmniejszego zamiaru stÂąd wychodziĂŚ. ChciaÂła siĂŞ jeszcze przekonaĂŚ, czy ten dzieciak jest tak gÂłupi, za jakiego go miaÂła. ZaÂłoÂżyÂła rĂŞce na piersiach i spojrzaÂła na niego wymownie. WyjĂŞÂła fajkĂŞ z ust, zgasiÂła jÂą i schowaÂła do swej kieszeni. DoœÌ juÂż sobie nawciÂągaÂła tytoniu. UniosÂła na chwilĂŞ gÂłowĂŞ do gĂłry, by odetchn¹Ì. NienawidziÂła tego jest pierdykniĂŞtego sÂłowa jakim byÂło "Panienka". Przez to miaÂła ochotĂŞ mu napluĂŚ w twarz. Nie zrobiÂła tego jednak. No bo po co. PopatrzyÂła na niego dziwnie. Tak, jakby samo spojrzenie mĂłwiÂło, ze uwaÂża iÂż jest marnym szpiegiem. ÂŻaden kurdupel nie zadawaÂłby jej otwartych pytaĂą, dajÂąc wyraÂźnie do zrozumienia, Âże wÂłaÂśnie o tej rzeczy mĂłwi. DziĂŞki temu, co mĂłwiÂł coraz bardziej dochodziÂła do przekonania, Âże trafiÂła we wÂłaÂściwe miejsce. 'Trzeba tylko umieĂŚ odnajdywaĂŚ znaki.' UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko pod nosem. - KaÂżda prawda wyjdzie na jaw. Niczego nie da siĂŞ ukryĂŚ tak, aby idealnie to schowaĂŚ w swych ustach i niczego nie mĂłwiĂŚ. ZresztÂą. ÂŻaden szpieg teÂż nie przeprowadza rekrutacji w swej siedzibie... - UÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ kwaÂśno. Tak, jakby wÂłaÂśnie coÂś kwaÂśnego przeÂżuwaÂła w swe buzi. Ostatnie jego pytanie zignorowaÂła. UznaÂła, Âże nie ma potrzeby mĂłwienia mu od razu wszystkiego. 

[Avery]

Otó¿ to.. uÂśmiechn¹³ siĂŞ kÂącikami ust przyglÂądajÂąc siĂŞ jej licu Ale nie odpowiedziaÂła Panienka na me ostatnie pytanie..A ono bardzo waÂżne jest,gdyÂż moÂże przesÂądziĂŚ o naszej dajszej konwersacji.. rzekÂł beznamiĂŞtnym gÂłosem.. 

[Machavoc Yavin]

*drzwi komnaty otworzy³y siê bezszelestnie i stan¹³ w nich mê¿czyzna œredniego wzrostu. Szczup³a, atletyczna postura skryta by³¹ pod czarnymi szatami. Aksamitny kubrak zdobiony srebrem w przedziwne geometryczne wzory na których znajdowa³a siê siateczka run, jaœnia³ blaskiem œwiecy odbijaj¹cym siê od guzików z masy per³owej. Pod nim znajdowa³a siê fioletowa koszula z jedwabiu wpuszczona w obcis³e spodnie, przepasane pasem ze z³ot¹ klamr¹ do którego przywieszona by³a wiekowa pochwa w której spoczywa³a równie stara klinga z szafirem osadzonym w rêkojeœci. Spodnie znika³y w cholewach wysokich, skórzanych butów, bardziej nadaj¹cych siê do jazdy konnej niŸli pieszych wycieczek przez wy¿szy ni¿ normalnie obcas. Na d³oniach spoczywa³y aksamitne rêkawiczki œciœle przylegaj¹ce do d³ugich, smuk³ych d³oni. Kredowobia³a cera wyraŸnie kontrastowa³a z kruczoczarnymi pasmami loków, miêkko opadaj¹cych na plecy mê¿czyzny na których znajdowa³ siê p³aszcz obszyty gronostajem. Gdy zbli¿y³ siê do Was wcale nie kryj¹c siê ze sw¹ obecnoœci¹ by nie wzmagaÌ dramatycznego tonu. Obcasy stuka³y miarowo gdy poczyniwszy kilka kroków wszed³ bardziej w kr¹g œwiat³a wyznaczany przez œwiece. Regularne rysy twarzy, wystaj¹ce koœci policzkowe i wyraŸnie zarysowana szczêka sprawia³y mi³e pierwsze wra¿enie. Prosty nos i zmys³owe wargi rozci¹gniête w usmiechu na po³y cynicznym na po³y drwi¹cym. Lazur jego spojrzenie o¿ywia³ t¹ z pozoru martw¹ twarz sprawiaj¹c wra¿enie bezdennych toni oceanu i równie nieprzewidywalnych jak ¿ywio³ przezeù reprezentuj¹cy. Przemówi³ ³agodnym tonem ze œladami melodyjnego akcentu* Ach witam paùstwa czy coœ mnie ominê³o?

[Avery]

AleÂż skÂąd..  rzekÂł z lekkim,kpiÂącym uÂśmieszkiem,ktĂłry jakÂże pasowaÂł do jego lica.. Jeno dÂługÂą i nudnÂą rozmowĂŞ jakÂą dotÂąd prowadziliÂśmy,MĂłj Drogi.. rzekÂł wypowiadajÂąc dwa ostatnie sÂłowa z rozbawieniem

[Isztar Galbraith]

- Informacje mo¿na wykorzystaÌ do wielu rzeczy. - Rzuci³a mu beznamiêtnym g³osem. By³a nader ciekawa, czy rzeczywiœcie bêdzie docieka³. Jak ju¿ powiedzia³a - informacje mo¿na wykorzystaÌ do wielu celów. Mo¿e to byÌ zdradzieckie posuniêcie. Mo¿e to byÌ chêÌ wykorzystania tego w inny sposób. Mo¿na nawet mieÌ e po to, by potem wykorzystaÌ owe wiadomoœci w rozmowie, by pokazaÌ, ¿e nie ka¿d¹ prawdê da siê ukryÌ. Kobieta westchnê³a cicho. Odk¹d schowa³a sw¹ fajkê wydawa³a siê jakaœ inna. Czy¿by na³óg dal o sobie znaÌ? Nie. Po prostu nie mia³a w zwyczaju ot tak chowaÌ swej fajki, tak nagle i niespodziewanie. Zsunê³a swój kapelusz na twarz. Nie mia³a teraz ochoty na ogl¹danie niczego.I w³aœnie w tym momencie pos³ysza³a skrzypienie drzwi. Czy¿by ktoœ nowy? I od nowa zapewne zaczn¹ siê g³upie pytania. Nie mia³a zamiaru odpowiadaÌ dwa razy na to samo. Jeœli bêdzie chcia³ wiedzieÌ, to po prostu powie mu to mê¿czyzna, który sta³ naprzeciwko niej. - Nic szczególnego. - Rzuci³a najzwyczajniej w œwiecie g³osem takim, jakby owego mê¿czyznê ju¿ zna³a. Mo¿e to by³y tylko przywidzenia... ChoÌ g³os mówi³ o wszystkim. Nikt nie mia³ takiego samego g³osu jak nowo przyby³y. Uchyli³a swój kapelusz, by przyjrzeÌ siê mê¿czyŸnie dok³adniej...

[Machavoc Yavin]

Ach te konwenanse.. *pokrêci³ g³ow¹ udaj¹c jak¿e wielkie zdumienie nad tym jak to mo¿na s³owa proste ubrac w wyszukane formy uwa¿aj¹c i¿ dzieki temu na m¹droœci przybierze ich sens. No ale szlachta lubowa³a siê w podobnych bzdurach a gdy wesz³o siê miêdzy wrony trzeba krakac jak one. ChoÌ z drugiej strony. Zamysli³ siê nad tym faktem. Wrony to chyba nieodpowiedni przyk³ad. Raczej sêpy i hieny czekaj¹ce na pierwszy przeb³ysk s³aboœci lub na padline pozostawion¹ przez drapie¿niki. No có¿ ¿ycie to sztuka wyborów. Podszed³ do wolnego krzes³a i rozsiad³ siê na nim wygodnie przerzucaj¹c nogê przez nogê i prezentuj¹c swobodn¹ postawê woln¹ od wymogów etykiety. Zagadn¹³ ponownie tym samym co wczesniej tonem do niewiasty spoczywaj¹cej przed nim* A byÌ mo¿e siê Pani napijesz wszak z ca³¹ pewnoœci¹ po wyczerpuj¹cej rozmowie twe usta nie ma¿¹ o niczym innym jak ³yku trunku by zwil¿yÌ je w oczekiwaniu na na nastêpne pytania..

[Isztar Galbraith]

Po³o¿y³a dwa palce na swym rondzie od kapelusza. Takie próby to sobie mo¿e dzieciak jej dawaÌ. Po³o¿y³a drug¹ d³où na swych piersiach. To by³a pierwsza - sztuczna - oznaka zrezygnowania. Unios³a jedn¹ brew wzdychaj¹c cicho. Spojrza³a na poprzedniego rozmówcê dziwnym wzrokiem. Nastêpnie odwróci³a siê i spojrza³a doœÌ g³êboko w oczy mê¿czyzny naprzeciwko niej. Spojrzenie by³o takie, jakby chcia³a wyrwaÌ mu duszê z cia³a. Jakby chcia³a odgadn¹Ì wszystkie jego tajemnice. Wzi¹Ì duszê i uwiêziÌ j¹ [ w swojej. - sk¹d mam wiedzieÌ, czy nie dasz tam trucizny? - Rzuci³a krótko, beznamiêtny. Bez uœmiechu, z kamiennym wyrazem twarzy. Usiad³a na krzeœle rozwalaj¹c siê na nim, jak w starej knajpie. Od d³u¿sze chwili lustrowa³a lico nowo przyby³ego. Cholera, ta twarz wydawa³a siê ej siê a¿ za znajoma. A nawet jeœli, to sk¹d? Odwróci³a swój wzrok w druga stronê, by nie zdradzaÌ swego zbytniego zainteresowania osob¹. I tak zreszt¹ tego nie okaza³a. Twarz, tak jak wczeœniej - pozosta³a bez jakiegokolwiek wyrazu.